Update vanuit het paradijs!

Bon tardi! Liggend in mijn hangmat begin ik te schrijven aan mijn eerste blog op Aruba. Op woensdagmiddag is de huisartsenpraktijk altijd gesloten, een mooie gelegenheid dus om jullie wat te laten weten over mijn eerste avonturen op dit paradijs.

Na een goede vlucht, met een lange overstap op New York, ben ik vrijdagmiddag aangekomen op Aruba. Mijn huurautootje, een kleine zilverkleurige Nissan, stond daar al klaar. Ik woon op Perle d’Or, dat is een soort vakantieoord waar én vakantiegasten komen én longterm-stay mensen zitten. De longterm kamers zijn wat kleiner en simpeler, maar tot nu toe bevalt het mij prima. Mijn kamer is inmiddels al helemaal ingericht; de kamer hangt vol met foto’s en ik heb een heerlijke hangmat opgehangen voor de deur. Harmke, een andere coassistent uit Nijmegen, woont hier ook. Heel gezellig!

Doordat ik Harmke al kende, heb ik meteen een grote groep andere coassistenten ontmoet. Zij werken allemaal in het ziekenhuis, waar Harmke ook haar coschap heeft. Heel fijn, aangezien je als coassistent in een solo huisartsenpraktijk niet zo gauw andere coassistenten tegenkomt. Zij wonen namelijk ook allemaal op een ander longterm-stay park, die hier trouwens niet zo ver vandaan is. Ik ben meteen in deze groep opgenomen en ben daardoor weinig alleen geweest. De meeste co’s zitten hier al wat langer, waardoor zij het eiland al goed kennen en ik vanaf de eerste dag al zo veel leuke dingen heb gedaan en gezien! Vrijdagavond ben ik meteen meegegaan en heb ik genoten van het nachtleven op Aruba. We hadden eerst een huisfeest en zijn daarna wezen stappen bij de Sand-bar. Dit is een kroeg in de buitenlucht, waar de groep eigenlijk ieder weekend wel heen gaat. Zaterdag zijn we naar het strand gegaan om te windsurfen. Prachtige witte stranden, een felblauwe zee en een heerlijk windje (windkracht 5-6). Perfect dus! Het windsurfen zelf ging me nog wel redelijk af, ook al heb ik het eigenlijk al jaren niet meer gedaan. Echt gaaf om te doen zo op dat prachtig heldere water! Zondag zijn we gaan snorkelen, iets wat hier heel makkelijk is. Je koopt een snorkelset, rijdt 10 minuten naar een goed strand en je duikt er de zee in. Dan zie je al heel snel tropische kleurrijke vissen en zeesterren. Als het goed is zou je ook zeeschildpadden kunnen zien, maar die zag ik deze keer helaas nog niet. Een doel voor de volgende keer dus! Dinsdagavond hebben we met een groepje een bootcamp gedaan, waarbij we de hooiberg zijn opgerend. Dit zijn meer dan 500 treden en het was super zwaar, maar wat hadden we een prachtig uitzicht daarboven!

Ze zeggen wel dat Aruba bijna even klein is als Texel, maar zo voelt het eigenlijk niet. Je rijdt er ruim 50-60 minuten over om van het noordelijkste puntje naar het zuidelijkste puntje te rijden en er is genoeg te doen. Ik denk dat ik over 3 maanden nog steeds niet uitgekeken ben. Mijn eerste indruk van het eiland zelf is een beetje dubbel; je hebt hele rijke plekken waar alles prachtig is, maar ook arme plekken die me doen denken aan mijn eerdere reis naar Ghana. Oude vervallen huizen, slechte wegen en veel zandweggetjes.

Natuurlijk ben ik ook begonnen met mijn senior coschap, waar ik inmiddels drie van de 60 dagen heb gehad. Ik loop mijn coschap bij dr. Rose-Ann Anthony, één van de 42 huisartsen op Aruba. De praktijk is open van 8-12 en van 14-16 uur en op woensdagmiddag is de praktijk gesloten. Op maandag en dinsdag is er sowieso een kamer vrij voor mij waar ik zelf mijn eigen spreekuur kan draaien. Op de andere dagen zit er een praktijkondersteuner in die kamer en zal ik voornamelijk naast de huisarts zitten, geobserveerd worden of patiënten zien achter “het gordijn”. Dit gordijn is letterlijk een gordijn in de hoek van de wachtkamer, waar kleine kwaaltjes gezien kunnen worden.
Het is wel heel erg wennen; het grootste deel van het werk gaat hetzelfde als in Nederland, maar enkele details gaan anders. Bij Rose-Ann in de praktijk moeten patiënten al heel lang telefonisch een afspraak maken, maar dit was tot een jaar geleden nog niet normaal op Aruba. Tot vorig jaar stonden patiënten vaak al vóór openingstijd bij hun huisarts in de rij op de stoep. Echter, niet alle patiënten van Rose-Ann zijn hier nog van op de hoogte en komen eerst toch naar de praktijk zonder van tevoren te bellen. Verder gaat de zorg hier soms met terugwerkende kracht: de patiënt ziet eerst de specialist en vraagt dan pas een verwijsbrief van de huisarts zodat de specialist het consult kan declareren. Dat zou in Nederland niet mogelijk zijn. Bovendien kunnen niet alle behandelingen gedaan worden op dit eiland en zijn niet alle medicijnen op voorraad. Hierdoor moet er soms afgeweken worden van de Nederlandse standaarden, die Rose-Ann overigens wel vaak aanhoudt als het kan. Zij heeft namelijk ook in Nijmegen gestudeerd.

Maandag, de eerste dag, heb ik vooral meegekeken met Rose-Ann en heb ik de laatste patiënt zelf mogen zien. Deze laatste patiënt kon gelukkig Nederlands. Rose-Ann doet eigenlijk al haar spreekuren in het Papiaments, dus dat is nog best wel lastig. Papiaments lijkt voornamelijk op het Portugees en Spaans, en bevat soms enkele Engelse, Nederlandse of Latijnse woorden. Ik probeer tussendoor een beetje Papiaments te leren en het begrijpen gaat nu opzich wel redelijk. Gelukkig weet ik vaak wel de strekking van het verhaal en als ik het niet weet kan ik het verhaal in het Nederlands meelezen in het patiëntendossier. Dinsdag was de andere spreekkamer vrij en heb ik de hele dag zelf patiënten gezien. Vanochtend was de kamer helaas niet vrij en heb ik weer meegekeken met Rose-Ann, waarbij ik 1 patiënt zelf achter “het gordijn” heb gezien. Op dit moment krijg ik alleen nog maar patiënten die Nederlands of Engels kunnen, binnenkort zal ik ook patiënten krijgen die alleen maar Papiaments kunnen. Heel spannend!

Kortom, ik heb al aardig wat meegemaakt tijdens mijn eerste dagen en geniet met volle teugen van dit prachtige paradijs!

Veel liefs en tot snel,
Carmen