Time flies when you’re having fun

Bon tardi!

Van meerdere mensen heb ik de vraag gekregen wanneer ik mijn volgende blog zou gaan schrijven; “want dat is alweer zo lang geleden”. Niet door hebbende dat het inmiddels alweer vier weken geleden is sinds mijn vorige update, ben ik vandaag eindelijk aan deze blog begonnen.

Zoals gewoonlijk, wanneer ik mijn blogs schrijf, lig ik lekker in mijn hangmat op mijn vrije woensdagmiddag. Deze hangmat hangt al vanaf het begin voor mijn deur en ik maak er eigenlijk veel te weinig gebruik van merk ik. Ik heb namelijk een redelijk druk bestaan opgebouwd hier op het eiland en daardoor ben ik eigenlijk amper op mijn kamer te vinden. Samen met een groep van meer dan 15 co-assistenten ondernemen we het een en ander. Ondanks het coschap heb ik daardoor continu het gevoel dat ik vakantie heb. Elke week gaan we zo’n 1 à 2 keer uiteten en verder koken we samen of halen we iets makkelijks voor op het strand. Doordeweeks spreken we vaak ‘s avonds af; op maandagavond hebben we een uurtje salsa-les, dinsdagavond rennen we de hooiberg op (meer dan 600 treden!) en elke woensdagavond gaan we cocktails drinken bij een bar aan het strand. De hooiberg rennen we op om twee redenen; 1. het mooie uitzicht bij zonsondergang, 2. het koolhydraatrijke voedsel en weinig lichaamsbeweging. Alles gaat hier namelijk met de auto. Mochten we toch nog 100 kg aankomen dan is er gelukkig nog hoop. Elke maandag staan er namelijk zo’n 10 maagverkleiningen gepland in het ziekenhuis, aangezien de gemiddelde Arubaan door dit relaxte leventje ook niet al te slank is. Het is hier heel normaal dat je op je 40ste al diabetes type 2 en meerdere hartinfarcten hebt door obesitas en de slechte leefgewoonten. Zo is een oudere van 60 jaar op Aruba te vergelijken met een oudere van 80 in Nederland.

Naast alle gezelligheid doordeweeks zijn voornamelijk de weekenden om te genieten van het prachtige eiland. Elke vrijdag luiden we samen met de hele groep het weekend in; tweemaal een bbq, een “sunset partyboot”, drankjes op het strand en afgelopen vrijdag een open salsa-avond. De vrijdagavond sluiten we altijd af in de Sand-bar, een openlucht bar waar we lekker kunnen dansen. Zondagavond sluiten we het weekend vaak af bij Moomba’s, een bar aan het strand waar het op zondag altijd super druk en gezellig is. Op zaterdag en zondag hebben we overdag ook altijd genoeg te doen. We hebben natuurlijk al veel zon, zee en strand gezien, waarbij we gaan snorkelen, windsurfen en Caribische biertjes drinken. Ik ben ook al een aantal tintjes bruiner geworden voor mijn doen (jeej!). Verder zijn we gaan shoppen in Oranjestad, hebben we een bootje gevaren op de zee en zijn we met de hele groep gaan “hangmatteren” (oftewel in hangmatten op het strand gaan slapen). Zo gaaf om ‘s nachts in slaap te vallen onder de sterrenhemel en bij zonsopgang wakker te worden met uitzicht op de zee. Die 1000 muggenbulten waren het zeker waard en tot mijn verbazing had ik de dag erna geen spierpijn. Een ander noemenswaardig avontuur was de jeeptocht in het National Park drie weken geleden, waarvan ik één van de twee chauffeurs was (uit een groepje van vier). Met mijn hart in mijn keel en een big smile op mijn gezicht zat ik achter het stuur en reed ik over een mega bumpy off-road gebied. Kickeeeeeen!! Het leek wel een achtbaan, zo werden we door elkaar geschud. Wauw!! Zonder jeep was dit ons nooit gelukt (haha). In het National Park zijn we naar een tweetal grotten en de Natural Pool gereden. De Natural Pool is een plek aan de oostkust, bestaande uit uitgesneden rotsen door de hoge golven en gevuld met rustig zeewater. Deze “plas” werd in het verleden gebruikt als opslagplaats voor de gevangen schildpadden voordat ze de pan in gingen en wordt nu gebruikt als een “natuurlijke toeristisch zwembad”. Tijdens onze jeeptocht hebben we Xavier ontmoet, een guide van het National Park. Hij vond ons wel avontuurlijk en heeft ons na zijn shift meegenomen naar een tweetal grotten buiten het National Park, waarvan de meeste bewoners niet weten dat ze er zijn. Het was een fosfaatmijn en een grot uitgesneden door de zee. Deze laatste grot lag nu boven zeeniveau, waardoor het super warm was en we badend in het zweet weer buiten kwamen. Hij zat vol met versteend koraal (wat betekent dat het vroeger wel onder water lag) en lange stalactieten (heeeeeeeeeeel oud dus). In beide grotten waren veel gangetjes aanwezig die allemaal op elkaar leken, zoals je dat ook altijd in films ziet. Gelukkig hadden we Xavier mee die wel redelijk de weg wist en lagen er touwen op de grond om niet te verdwalen.

Zoals jullie in deze en mijn vorige blogs hebben kunnen lezen heb ik dus al van alles op het eiland gedaan. Daarnaast is er natuurlijk ook nog een hele andere wereld onder water te vinden. Inmiddels ben ik bezig met mijn duikcursus. Ik heb mijn theorie, de poolsessie en al twee open water duiken voltooid. Aanstaande zaterdag heb ik mijn laatste twee duiken voordat ik mijn PADi (duikbrevet) heb behaald. De poolsessie wordt officieel in het zwembad gegeven, maar omdat deze op zaterdag bezet is met zwemleskindertjes werd deze les in het ondiepe zeewater gegeven. Bovendien had ik ook nog eens privéles, waardoor ik veel heb geleerd en we zelfs nog wat extra dingen hebben kunnen doen. Ik heb zelfs nog een mooi koraalgebied, een zeeschildpad en een octopus kunnen zien! Heel speciaal dus om mijn poolsessie op deze manier uit te mogen voeren. Afgelopen zaterdag had ik mijn eerste twee diepere duiken gemaakt. Heel gek om zo diep te zitten, een hele andere wereld te zien/horen en te kunnen blijven ademen onder water. Op een bepaald moment ging het door mijn hoofd dat het toch wel een beetje eng was om zo diep onder water te zitten. Gelukkig kon ik dat al gauw uit mijn hoofd zetten en ben ik verder gaan genieten van wat ik allemaal zag. De eerste duik ging tot zo’n 13 meter diep, waarbij we een oud roestig wrak hebben gezien. De tweede duik ging tot wel 16 meter (maximaal met PADi is 18 meter), waarbij we langs een koraalcliff gingen duiken. Prachtig! Zoveel mooi koraal, zoveel verschillende en kleurrijke vissen van klein en groot formaat, een grote kreeft en een lionfish (die heel giftig blijken te zijn). Ik werd er helemaal enthousiast van! Genieten!

Het voelt alsof ik al jaren op dit eiland woon, ik ben namelijk al helemaal gewend aan het Arubaanse leventje. Het prachtige weer en de mooie stranden beginnen nog lang niet te vervelen. Het leven zonder agenda bevalt mij ook wel; ver vooruit plannen is hier NOT DONE. En “te laat komen” dat is hier zelfs voor mij een kunst. “Poko poko”, rustig aan, zeggen de Arubanen. In Nederland was iedereen van mij gewend dat ik vaak wel 1 minuutje te laat kon zijn, maar hier ben ik altijd de eerste haha. Zelfs het autorijden gaat nu heel gemakkelijk. Elke dag rijd ik met mijn Nissan March over de met gaten gevulde wegen met de airco en muziek vol aan. Ik begin de ongeschreven verkeersregels inmiddels te begrijpen, want er zijn weinig officiële verkeersregels. Met de airco in de auto ben ik ook heel blij, aangezien het hier continu meer dan 30 graden is en de zon volop schijnt. Met de heerlijke continue wind is het buiten gelukkig prima te doen. Opvallend is dat het weer afgelopen weekend ineens is omgeslagen als gevolg van het orkaanseizoen. Aruba heeft dan wel geen last van orkanen, maar de orkanen in de buurt zorgen er wel voor dat Aruba helemaal windstil is. Daardoor wordt het super warm op het eiland, dat zelfs de Arubanen zeuren over het weer (dat is dus niet typisch Nederlands haha). Gelukkig staat er sinds gisteren weer een heerlijk windje en is het weer redelijk te doen. Hopelijk blijft het zo!

Het coschap verloopt ook heel goed. Er zijn nu 6.5e weken voorbij en ik heb nog 5.5e week te gaan voordat mijn vakantie met Koen begint. Ik ga met plezier naar het coschap, leer veel, mag veel zelf doen en kan goed opschieten met de huisarts, de assistentes en de patiënten. Tot nu toe vinden alle Arubanen het maar al te leuk om bij mij op het spreekuur te komen. Op maandag en dinsdag heb ik mijn eigen spreekuur, op woensdag en vrijdag zit ik naast Rose-Ann (huisarts) en op donderdag zie ik zelf de patiënten terwijl de waarnemer naast mij zit (erg leerzaam overigens). Bij elke patiënt begin ik standaard de zin: “Señor(a) ta papia hulandes?” Meestal is het antwoord: “Jazeker, natuurlijk”, en dan gaan we vrolijk verder in het Nederlands. Soms is het antwoord “Si, un tiki/un poko” en heel soms “No, mi ta papia papiamentu solemente”. Bij dit laatste antwoord moet ik altijd eventjes slikken, het hele gesprek moet dan namelijk volledig in het Papiaments. Het gaat inmiddels al een stuk beter dan in het begin, maar vloeiend is nog wel een heel ander verhaal. Met wat papiamentse woorden/zinnen en tussendoor wat handen en voetenwerk, lukt het vaak toch wel om te communiceren met de patiënten. Sinds deze week leert één van de assistentes mij elke dag wat papiaments. We praten tegen elkaar en lezen samen de Arubaanse krant. Heel leuk eigenlijk!

Als co-assistent bij huisarts dr. Anthony zie ik veel typische Arubanen, er is hier geen toerist in de praktijk te vinden. Erg leuk, want zo leer je de mensen wel goed kennen. Als ik de Arubanen in de praktijk van dr. Anthony zou moeten beschrijven, zou ik dat op de volgende manier doen: heel lief, vrolijk, onwetend, onwijs eigenwijs en gemiddeld heel arm. Onwetend omdat patiënten voor elk klein dingetje naar de praktijk komen en zelf nooit van tevoren research hebben gedaan (voornamelijk ook omdat ze vaak geen computer hebben), dat is in Nederland wel anders. En onwetend dat je vroeg zwanger zou kunnen worden als je niet aan anticonceptie doet. Veel jonge vrouwen krijgen in hun tienerjaren (lees 14-15 jaar) hun eerste kind en baren door totdat ze er 10 hebben. En dacht je dat de mensen in Nederland al eigenwijs waren, de patiënten hier op Aruba zijn nog 10 keer zo erg. Als zij denken dat iets anders beter werkt dan dat de huisarts voorschrijft, doen ze net alsof ze heel goed luisteren, maar een week later zijn ze weer terug met precies dezelfde klachten. En dat komt redelijk vaak voor. Ten slotte heb ik ‘arm’ benoemd, een redelijk aantal van de patiënten dragen hier kapotte kleding, wonen in primitieve huisjes (die ik kan bewonderen tijdens de huisbezoeken) en kunnen bepaalde behandelingen soms niet betalen als ze niet vergoed worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet had verwacht dat sommige mensen hier zo weinig geld te besteden hadden. Een grappig verhaal waar ik nu ook aan moet denken: enkele weken geleden heeft een arme patiënt een pompoen gestolen, die een andere patiënt voor de huisarts had meegenomen. Een week later had dezelfde patiënt last van zijn arm en is uit schuldgevoelens gaan tuinieren bij de huisarts, zodat hij met een fijn gevoel een afspraak kon maken. XD

Verder viel mij op dat patiënten hier zelfs voor een recept paracetamol naar de huisarts komen en dat bijna iedereen op de weegschaal gaat staan. Blijkbaar heeft niemand hier thuis een weegschaal. Sommige mensen vragen het netjes, anderen staan stiekem op de weegschaal als ik aan het overleggen ben met de huisarts.

Kortom, ik vermaak me hier nog steeds hartstikke goed en geniet met volle teugen!

Pasa bon tardi! Ayó